19 yıl sonra gelen müjdeli haber.

Biz bu yolculuğa Kıbrıs Amerikan Tüp Bebek Merkezinin, kişiye özel tedavi planı ile başladık. Önce özverili ve hoşgörülü ekibine, genetik olarak ileri donanımlı bulduğumuz laboratuvarına, sonra da birbirimize güvendik. Sevgili doktorumuz ile tüm engelleri birer birer aşarak, pes etmeden, inanarak bizi mutlu sona ulaştırdı. Şimdi emeklerinin karşılığında gerçekleşen mucizeyi kucağına bırakırken, belki de yolculuğumuz daha bitmemiştir diyoruz. İkinci bir mucize için doktorumuzla ve Kıbrıs Amerikan Tüp Bebek ekibi ile buluşmayı heyecanla bekliyoruz. Her şey için çok çok teşekkürler. Hepinizi çok seviyoruz.

Her Yolun Sonunda Bir Umut Var

Ben 29 yaşındayım, eşim 33. Çocuk sahibi olmayı hep hayal etmiştik ama bu hayalin gerçekleşmemesi aklımızın ucundan bile geçmemişti. İlk bir 4 yıl doğal yollarla denedik, her ay umutla bekledik. Negatif test sonucunu görmek ise içimde derin bir boşluk bırakıyordu. Zamanla bu bekleyiş, sevincin değil, hayal kırıklığının rutinine dönüştü.

Doktora gittiğimizde “erkek faktörü” nedeniyle sperm sayısının düşük olduğunu öğrendik. O an ikimizin de yüzüne aynı kaygı yerleşti. Kimse kolay kolay “ebeveyn olamayabilirsiniz” cümlesini duymaya hazır olamıyor. İçimde “Acaba bizim yolumuz buraya kadar mı?” sorusu yankılanıyordu.

İlk tüp bebek denememizden umduğumuzu bulamadık. O olumsuz sonuç bana ağır geldi. İnsan, kalbinin içinde büyüttüğü umudu kaybedince kendini boşlukta hissediyor. İkinci denemede biraz daha tecrübeliydik, bu yüzden doğru araştırmalarımızla Amerikan Tüp Bebek Merkezi ile tanıştık. İlk görüşmede doktorumuzun bize sarf ettiği şu cümleyi hiç unutmuyorum: “Her yolun sonunda mutlaka bir ihtimal vardır.” O anda içimde bir ışık yandı. Çünkü ilk çaresiz değilmişim gibi hissettim.

Tedavi sürecimiz başladığında zorluklar yine vardı. İğneler, kan tahlilleri, ultrasonlar… Ama bu kez kalbimin derinlerinde sessiz bir umut taşıyordum. Günler haftaları kovaladı, en sonunda o an geldi: Test sonucum pozitifti!

O an hissettiğim şeyi tarif etmem zor. Ellerim titriyordu, kalbim yerinden çıkacak gibiydi. Eşimle birbirimize bakıp hiç konuşmadan ağladık. Çünkü o gözyaşlarının içinde yılların özlemi, korkusu ve sonunda gelen mucizesi vardı.

Hamilelik sürecim heyecanlı, bazen endişeli ama en çok da umut dolu geçti. Doğum anında bebeğimi ilk kez kucağıma aldığımda, hayatımda hiç bu kadar derin bir şükür hissetmemiştim. O küçücük kalp atışlarını göğsümde hissetmek, bütün mücadeleye değdiğini bana anlattı.

Bugün evimizin içinde kahkahalar, oyuncak sesleri ve minik bir meleğin varlığı var. Geçmişe dönüp baktığımda, yaşadığım her gözyaşının aslında bu mutluluğa giden yolun bir parçası olduğunu anlıyorum. Bütün Amerikan Tüp Bebek Merkezine sonsuz teşekkür ediyorum ve gönül rahatlığıyla buraya güvenebileceğinizi söylemek istiyorum. İyi ki yollarımız kesişti!

19 yıl sonra gelen müjdeli haber.

Sabırla Gelen Kalp Atışı

Her Yolun Sonunda Bir Umut Var

Pes Etmedik, Mucizemize Kavuştuk

Umutsuzluktan Mucizeye: Uzun Bir Yolun Mutlu Sonu

Anne Olmak da Bana Nasip Oldu

Kaybettiğim Umutlar, Kucağımdaki Kızımla Geri Geldi

Umudun Peşinden Kıbrıs’a

Bir Mucizenin Gerçek Hikayesi

23 Yıllık Umutsuzluk, 1 Mucize Kucak Dolusu

Mucizem Kıbrıs’ta Başladı

Sabırla Gelen Kalp Atışı

Her Yolun Sonunda Bir Umut Var

Pes Etmedik, Mucizemize Kavuştuk

Umutsuzluktan Mucizeye: Uzun Bir Yolun Mutlu Sonu

Anne Olmak da Bana Nasip Oldu

Kaybettiğim Umutlar, Kucağımdaki Kızımla Geri Geldi

Umudun Peşinden Kıbrıs’a

Bir Mucizenin Gerçek Hikayesi

23 Yıllık Umutsuzluk, 1 Mucize Kucak Dolusu

Mucizem Kıbrıs’ta Başladı